8. Wiersz - Zawsze Uśmiechnięta

|Uwięziona jesień|

Smutna i samotna jesień,
Jak stary pustelnik z łańcuchem u szyi,
W której łąki nie pokrywa już zieleń,
I w której nie ma już róż ani nadziei.
Idę wśród nagrobków i krzyży,
Pode mną szeleszcze żółty liść,
A kruk przeraźliwie w górze krzyczy,
I pozostało mi tylko w pustkę iść...
Lecz została we mnie pamięć,
Pamięć minionych lat,
Bujna jak brylantów zamieć,
I piękna jak kolorowy kwiat.
Więc w pustkę się zanurzam,
I zapadam w błogi sen,
Tylko w marzeniach się zadurzam,
I nachodzi mnie pewien tren:
Tren o umieraniu piękna
I wegetacji dobra,
Panuje w nim tylko mistyczna męka
I ludzie jadowici jak kobra.
Odchodzę bez żadnego żalu
Tam, gdzie nie ma kłamstw ani obłudy,
Odchodzę do własnego raju,
I nie powrócę już nigdy...

Post został pochwalony 0 razy

Weźmiesz mnie do tego raju?

Post został pochwalony 0 razy

Wezmę. Obiecuję.

Post został pochwalony 0 razy